ég er að skrifa ritgerð um Rebeccu Clarke, sem var bæði góður víóluleikari og tónskáld. Svo maður minnist nú ekki á þá brjáluðu ísbrjóta í sögu tónlistarKvenna sem hún framdi. fyrsta konan til að vinna fyrstu verðlaun í Mendelson skólastyrk tónskáldakeppninni og ein af fystu konunum til að vera hleypt í the Queen´s Hall Orchestra. svo var hún ekkert nema Magnað tónskáld. en þegar ég var að krúsa á netinu í góðum fíling hér áðan rakst ég á þessa líka sniðugu setningu. ekkvað hefur nú prófarkalesturinn farið á milli steina hjá greyinu.... nema nottla sá sem skrifaði þetta sé svona ofsalega trúaður á spíritúlistíska tónsmíðar í gegnum miðla... maður veit nottla aldrei.

Rebecca fell in love again and married James Friskin. Their marriage was a happy one, and she did not compose much until after her death in 1979.

já það er rétt.... mér finnst gaman að borða. mjög gaman. það gaman að ég skráði mig á póstlista www.dining.is svo ég gæti nú kannski hugsanlega einhverntíman í framtíðinni kannski farið FRÍTT út að borða og boðið einhverjum sætum memmér.
haldiðaðsé fínt?

Purrrsell
það er eitthvað ógurlega sterkt á milli mín og Henry Purcell. sérstaklega uppörvandi og gaman svona í ljósi þess að hann dó 1695 í London. skelfingaróskup er ég alltaf óheppin með karlmenn. verst líka hvað hann er ljótur líka... *andvarp* en ég er s.s. að hlusta á hina yndisfríðu aríu "O Let me Weep" úr "The Fairy Queen" sem er svona dragsjó stutt-ópera um óhamingjusamar konur og skógarálfa. skildist mér allavega á librettóinu. en ég er nú ekkert rosalega klók í að skilja líbrettó, svona þegar maður hugsar út í það, svo þessi ópera er ábyggilega um ekkvað allt annað. en mér væri slétt sama þótt textinn væri tekinn aftan af finnskri hárnæringsdollu, lagið er yndislegt þrátt fyrir það. og ef það skyldi nú svo ólíklega vilja til að þarna úti sé atvinnulaus óbó-leikari sem vill gleðja hana tótu sína óendalega mikið, þá gæti velverið að ég kaupi mér þessar nótur og flytji herlegheitin fyrir fólk og fyrnindi. jafnvel bara á grafarbakkanum. væri það ekki góður endir á annars fáránlega tilgangslausri æfi? syngja eitt fallegt lag og skutla sér svo bara beint oní pósthólfið sitt? moka takk!
nei nú er ég farin að bulla allverulega. svona fer þegar maður hlustar á einhvern vesalings kellingargarm vorkenna sjálfum sér í 7 mínútna lagi, aftur og aftur á tóman maga....


O let me weep, for ever weep,
My Eyes no more shall welcome Sleep;
I'll hide me from the sight of Day,
And sigh, and sigh my Soul away.
He's gone, he's gone, his loss deplore;
And I shall never see him more.

ég er soldið þreytt. stemming í því samt. er að hlusta á "habla con elle" sem er diskur úr myndinni "habla con elle". sniðugt hjá þeim að nota bara sama nafn á diskinn og var á myndinni, þá er maður ekkert að ruglast. alfeg stórheppilegt.
það er töffarinn Alberto Iglesias sem samdi tónlistina. hann er nú örugglega ekkert skyldur þessum fæðingarbletta-feðgum vegna þess að þessi tónlist er alfeg barasta drulluflott. segi nú bara það. sérstaklega einn strengjakvartett sem er fyrir miðjum disk, heitir El Almante Menguante... mæli með honum fyrir strengja-aðdáendur, sérstaklega töff sellópartur. jammjammjamm.