þannig var mál með vexti að jónsætiogsísvangi bauð henni tótu sinni út að borða rétt eftir hádegið. gjörðumst við djörf mjög og fórum á ASK. namminamm. fengum okkur feitar klúbb-samlokur ásamt meðfylgjandi kartöflum. franskættuðum.
namminamm.
svo skundum við til vinnu, erum þar hress og kát og allir una vel við sitt. nema þá fær tóta litla skelfilega illt í magann. kannski ekkert skelfilega, en svona svolítinn seiðing og vissi hún þá af fyrri reynslu að aðeins eitt væri til ráða. Og sem betur fer er Þjóðskjalasafn Íslands nokkuð vel búið af hreinlætistækjum og fylgihlutum svo að athöfnin sem á eftir fylgdi var nokkuð einföld í framkvæmd.
hóst.
en guðminngóður fýlan sem fylgdi!! oj oj. hinn fyrrnefndi jónsæti var fyrir löngu búin að taka kúkafýluspreyið sem var til í sumar (út af því að einn sem vinnur hér var með sífelldan niðurgang í marga mánuði þangað til hann fór í aðgerð) og henda því af því að lyktin af því var næstum því jafn hroðalega og... jah... fýlan sem það átti að fela. en lítið var til ráða þannig að tóta bara þvær sér vandlega með sápu og lokar svo hurðinni, nær dauða en lífi. er þó ekki að hugsa um þetta frekar, svossem ekki í fyrsta skipti sem einhver eignast illa-lyktandi afkvæmi innan um gulu flísarnar.
Varla eru liðnar nema nokkrar mínútur þegar húsvörðurinn birtist í dyrunum með heilan her af PÍPURUM.
"jájá! það þarf víst að taka klósettin hérna niðri í gegn, við erum bara að tjekka á lögnunum og svona, gera smá vettvangskönnun... látið ykkur ekki bregða."
látið YKKUR ekki bregða hugsaði ég nú bara og stillti Wagner óperuna á fullt í heyrnartólunum svo ég myndi nú ekki heyra öskrin....
