ég veit maður á nú ekki að vera að viðurkenna að maður þekki svona fólk... en þetta hér er hún Guðný Birna vinkona mín.

gúrka

stundum er ég geðveikt hneyksluð á því hversu leiðinlegar og óáhugaverðar fréttirnar geta verið. í gær var t.d. alllöng og ýtarleg frétt um eitthvað afríkuríki sem er farið að bjóða fólki skíðaferðir.
á sandi þeas.
mjög ansalegt að mínu mati. gleymum ekki hálfsíðufréttinni í morgunblaðinu þegar lögregluþjónn fylgdi andamömmu yfir götuna ásamt litlu ungunum sínum.
auðvitað er nú samt betra að heyra svona fréttir heldur en eitthvað morð og misþyrmingar. en þurfum við endilega alltaf að hlusta á eða lesa fréttir? getur fréttatíminn ekki bara verið styttri ef að lítið er í fréttum? fólkið í kastljósinu getur þá kannski leyft viðmælendum sínum að klára setningar í staðinn... for a change. sama finnst mér um moggann. ef mig langar til að lesa eitthvað skemmtilegt yfir kókópöffinu þá næ ég mér nú bara í andrés blað eða eitthvað.
en jæja, maður vinnur víst ekki allar orustur. orystur?
hvers konar orð er þetta nú eiginlega?
almáttugur.
ég þarf að fara að skella inn "skitið yfir íslenskt mál" færslu bráðum.
en það sem kom mér nú á bragðið að tala illa um ómerkilegar fréttir var (nema hvað) færsla úr hið skemmtilega suðuramt sem undirrituð er að slá inní þessum töluðu orðum.
innslegnu orðum.

29. janúar 1903
SA-D II nr. 661. um fótbrot Auðuns Jónssonar á Dagverðarnesi.

mér finnst...

...leiðilegt þegar fólk heldur afmælisveislurnar sínar á stöðum sem maður kemst ekki á

kalt....

..og nokkuð niðurdregin.

s.s. blá í orðsins fyllstu merkingu