já já já. það held ég nú.
ég er nú frekar mygluð.  þarf samt eiginlega að hringja í tvo menn og ljósrita.  ég þoli ekki síma.  hvað þá ef ég þarf virkilega að nota þá til að ná sambandi við einhvern.  það er nefnilega þannig að Jón Marínó sveik mig í hádeginu.  eða, öllu heldur, hann var ekki heima þegar ég kom og ætlaði að láta hann fá bogann minn til hárunar.  fúlt.
sem betur fer fékk ég samt far.  hefði orðið tryllt úr fýlu ef ég hefði tekið strætó í fokkin kópavog, úthverfahorklessa alheimsins (djók Begga mín ;) og aftur til baka, án þess að gera það sem... jah... ég ætlaði að gera.  stemmari.  en svo ég sjái nú björtu hliðarnar á þessu öllu saman, af því að ég er í þannig skapi, þá er Jón PottaPlanta dauður.

við afi gamli fórum heim í hádeginu og bjuggum okkur til pastarétt með grænmeti og pulsum. mjög frumlegt, i know. og getiði... drukkum Vatn með! já maður kann sko aldeilis að lyfta sér upp á þriðjudögum, það má með sanni segja. annars er það hverju orði sannara að ég lykta eins og steiktar pulsur með grænmeti og pasta. maður er svo hress. svo er hérna góður Wulfari.

*snökt-snökt*
langaði bara að minna á þetta hér.... af hverju fer maður alltaf að hugsa um eitthvað leiðinlegt og sorglegt þegar manni líður illa? tala nú ekki um þunglyndisviðbjóðs tónlistina sem maður treður óhikað í eyrun á sér.
almáttugur.

fólk er aldrei eins og maður heldur að það sé.
aldrei