já já já. það held ég nú.
ég er nú frekar mygluð.  þarf samt eiginlega að hringja í tvo menn og ljósrita.  ég þoli ekki síma.  hvað þá ef ég þarf virkilega að nota þá til að ná sambandi við einhvern.  það er nefnilega þannig að Jón Marínó sveik mig í hádeginu.  eða, öllu heldur, hann var ekki heima þegar ég kom og ætlaði að láta hann fá bogann minn til hárunar.  fúlt.
sem betur fer fékk ég samt far.  hefði orðið tryllt úr fýlu ef ég hefði tekið strætó í fokkin kópavog, úthverfahorklessa alheimsins (djók Begga mín ;) og aftur til baka, án þess að gera það sem... jah... ég ætlaði að gera.  stemmari.  en svo ég sjái nú björtu hliðarnar á þessu öllu saman, af því að ég er í þannig skapi, þá er Jón PottaPlanta dauður.