fáránlegasta drulla þessarar annar er komin úr prenti. gjörsamlega ekki pappírsins, hvað þá bleksins! virði. en ég var semsagt, Nauðug, í áfanga um strengjakennslu. einu sinni í viku kom mjög misviturlegt fólk og sagði okkur frá hvernig það kenndi krökkum. flestir reyndu líka að selja okkur kennslubækurnar sem það sjálft hafði gert og þær voru allar svo hræðilega mikið 'það er gaman að læra!' að manni varð hálf óglatt. svo er þetta náttúrlega ekki alvöru nám, frekar en annað bóklegt hér í menntahöllinni Birmingham Conservatoire (tjekkið á franska hreimnum), svo að til að standast áfangann, sem reyndar skiptir engu máli þó maður falli í, þarf maður að skil inn dagbók.
ég var lengi vel að spá í að skila innsvona 'elsku dagbók...' dagbók þar sem ég myndi telja upp það sem ég át, hversu mikið ég saknaði jónssæta og svo myndi hver færsla enda á smá umræðu um hversu ömurlegt veðrið í englandi er. jafnvel þá í samanburði við önnur lönd.
en allavega, þessu er ég búin að skíta útúrmér og bíð núna alfeg í ofvæni eftir að morgundagurinn rísi upp svo ég geti skutlað þessu inn. oh my.
smá sýnishorn til aðþið áttið ykkur nú örugglega á alvöru málsins:
String teaching for an LEA Music Service, John Clemson was again replaced, now with his wife
Sadly I didn’t catch the poor woman’s name which talked to us about the Birmingham music service. She told us what we would have to do and prove to the Music Services when applying for them, which was very useful. We have to hand in an application and have an interview where questions about teaching methods could be asked. Which makes you realize that choosing some sort of a method to follow is maybe not mandatory, but implied. But it’s very good to be able to point out to future employers that I actually have some method to follow, not just making something up on the way.
