veit ekki skil ekki kann ekki vil ekki
ég fór í messu í gær til að koma sálartetrinu á réttan stað og fá gamla manninn með gráa skeggið til að hjálpa mér að taka ákvarðanir um það sem ég vil ekki taka ákvarðanir um. arkaði ein míns liðs í sólskininu uppí Fríkirkjuna í Hafnarfirði (séra Gunnþór var að messa í Hafnarfjarðarkirkju, svo 20 brjálaðir hestar hefðu ekki getað dregið mig þangað þó lömuð væri), en hjá Gulldrengum Einari var barnaguðþjónusta með öskrandi smábörnum og fúllyndum foreldrum, svo maður gleymi nú ekki Ofur-gelgjunum úr fermingarfræðslunni sem sátu 2 og 2 saman og sendu sms. án efa sín á milli. þar var líka einstaklega leiðinleg sunnudagaskólastýra í dragt sem minnti mest á bankastarfsmannabúning og hljómsveit sem samanstóð af manni með gítar og stórar varir (öddi vinur hans eyfa) og manni sem spilaði á píanó og varekki með neitt hár (Skarphéðinn organisti). mér fannst stýran í dragtinni ekkert skemmtileg. skemmtileg fannst mér hins vegar þroskahefta konan sem ég sé stundum í strætó, sem sat á fremsta bekk og tók virkan þátt í dagskránni, svaraði hátt og skýrt öllum leiðinlegu spurningunum sem bankastarfsmannabúningskonan spurði og var ófeimin við að segja fólki að hún hefði nú hjálpað til við að velja lögin. sem var nú kannski ekkert mjög mikið verk, þar sem blessaði tónlistarhópurinn söng svo að segja öll lögin sem voru í bókinni. lagið "á bjargi byggði hyggin maður hús" var sungið aftur og aftur, sem mér hefur nú alltaf fundist vera hálf asnalegt lag. hvað með fólkið í afríku sem býr í eyðimörkinni í stráhúsum? eru þau þá heimsk að finna sér ekki fínt og gott Bjarg til að byggja húsin sín á? en allavega, þetta mjög svo fordómafulla lag var greinilega einhver miðjupunktur guðsþjónustunnar því að hápunktur messunnar var hið há-dramatíska og innihaldsríka leikrit um Sollu og Refinn var flutt með glæsilegum handbrúðum. glæsileg tilþrif voru hins vegar viðsfjarri og ef ungfrú banki hélt að raddbreytingin sem hún "gerði" væri að skila árangri þá var það mikill misskilningur. en vinkona mín á fremsta bekk var yfir sig hrifin og eftir leikritið hörmulega, sem fjallaði (nema hvað) um hvernig og hvar fólk ætti að byggja húsin sín, heimtaði hún "Rebbalagið". lélega brúðuleikkonan varð vandræðaleg og asnaleg, en organistinn algjörlega ófeiminn, stóp upp, greip gítarinn af herra Vör og skutlaði "rebbalaginu" úr dýrunum í Hálsaskógi í gegn. kunni öll erindin og krakkarnir voru himinlifandi, tala nú ekki um vinkonu mína á fremsta bekk sem söng fullum hálsi. bankadragtin varð hins vegar asnalegri og asnalegri í framan eftir því sem á leið lagið og tók svo tappan úr asnaleg-í-framan flöskunni þegar krakkarnir sungu fullum hálsi síðasta erindið sem er "datt hann niður og dó".
stórkostleg skemmtun.
á leiðinni heim fór ég hinsvegar að hugsa um tilgang þessarar messu, það var engin predikun (þökk sé sollu og rebbanum), víxl lesturinn var með væmnu ljótu gítar undirspili og söngurinn soldið skátalegur, það var engin postulleg blessun og eignlega það eina sem Einar prestur gerði var að skvetta vatni á ómálga drengstaula og syngja jesú bróðir besti. en þetta var nú barnaguðþjónusta, svo ég ætla ekki ða kvarta. og innviði þessarar stundar í kirkjunni var í rauninni að maður þarf að byggja á sterkum og góðum grunni vilji maður að "húsið" standi sem lengst og verði sem best. sem er í rauninni það sem ég þurfti að heyra.
hann kann sitt fag, blessaður gamli kallinn :):)