ég er núna að hlusta á Portishead, life in NYC sem er ekki eins góður og ég hefði viljað að hann væri. þau eru þarna með sinfóníuhljómsveit og læti, samt eiginlega ekkert gert við hana... strengirnir spila bara partinn sem áður var syntisæsaður o.s.frv. en allt portishead er gott portishead svo ég er í raun ekki að kvarta. enda kvarta ég sjaldan. ég er eiginlega ekki svona kvart-týpa, ef þið skiljið.en það sem gefur þessum disk stórt kikk er einn áhorfandinn í salnum. mjög sjaldan sem svoleiðis fólk gerir það gott á nútíma-upptökum, en þetta er svakalega sjarmerandi við gamlar upptökur.
ég á tildæmis disk þar sem David Oistrakh (hneigi höfuð mitt í lotningu) er að spila einhvern voða fallegan mozart konsert (þeas ef fólk vill endilega lýsa fiðlu-mozart-konsertum sem e-u fallegu á annað borð) og í miðri Þriggja-vasaklúta kadensunni hóstar einhver. og það er ekkert eitthvað *hóst-hóst*, heldur rífur maðurinn af fullum krafti í lungun á sér og nærri því kippir úr þeim nokkrum lítrum með einu hressu HRRRRRUUUUHHHH-HHUUUUHHH! svo er örugglega pottþétt mál að þetta er einhver í hljómsveitinni vegna þess að hann er bókað með míkrafóninn alfeg upp í kokinu á sér.
nema þettasé einhver klikkað raddsterkur útí sal.
en vó, róleg á útúrsnúningum! á portishead upptökunni með ónýttu sinfóníuhljómsveitinni sem ég er að hlusta á, er einn í salnum sem er gjörsamlega alfeg að drepast úr ánægju að sjá og heyra sitt uppáhaldsband. eðaég vona það allavega, því á eftir öllum lögum öskrar gaurinn alfeg eins og brjálæðingur. soldið eins og það sé verið að stinga hann í bakið með rýting. smá svona innlifun. nottla bandaríkjamaður (þetta er jú í NYC) og er alfeg un-shy eins og það kallast.
líka svona þegar lagið er rétt að byrja, svona aðeins byrjað og fólk að fatta hvaða lag er að koma, þá er okkar maður mættur:
"AAAAAAAARRRRRRGHH!"
ég skora á alla sem eiga diskinn (já svafa, ég er að tala um þig!) og hlusta eftir herra hresspunkturkom. sérstaklega er þetta áberandi í lagi númer 10 og 13.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli