hvað er að þögn?
nei, ég ætla ekki að halda GunnarsKvarans ræðu um þögnina, en ég get bara ekki orða bundist eftir mjög athyglisverða stund á kaffistofu þjóðskjalasafnsins hér í morgun.
ég kem inn með skyr og banana (hollur og góður morgunmatur er grunnur að gleðilegum degi...) og inni situr maðurinn með hvítu augun. köllum hann Á. af því að hann heitir árni. hann þegir. ég segi góðan daginn og hann muldrar eitthvað. svo sest ég niður í rólegheitunum niður og borða holla morgunmatinn minn. þá kemur Lilja inn, köllum hana L.
ég: góðan daginn lilja
L: góðan daginn
Á: (muldur)
svo fer hún að smyrja sér brauð og við þegjum. allt bara í rólegheitunum. svo lítur Á upp og segir "hva! það er aldeilis þið blaðrið út í eitt!" þetta átti að vera svona kaldhæðið grín, þar sem við vorum ekkert búin að segja. lilja hlær svona fyrir kurteisissakir en ég set upp hneykslisvipinn og segi "jah, ekki ert þú að segja neitt!". þá muldrar hann bara eitthvað og fer að skoða pappírinn sinn. svo koma nú inn fullt af fólki, Eiríkur vinsæli og Logi kleinukall, meira að segja Fljóti-Jón kemur hlaupandi og fær sér kaffi. fólk segir góðan dag og muldrar eitthvað samhengislaust. þá kemur inn hinn ótrúlega fyndni Baldur og snarstoppar í dyrunum með leikrænum tilburðum, galopnar augun (eins og hann sé geðveikt hissa) og segir "vó! hér eru FIMM manns og bara þögn!"
þá lyfti ég nú annari augabrúninni í vanþóknun og stóð upp, fór aftur niður á skrifstofuna mína þar sem Jón pottaplanta þegir alla daga og öllum er alfeg sama.
hvað er þetta með þögnina? finnst fólki hún eitthvað leiðinleg? óþægileg? asnaleg? Þarf maður endilega alltaf að vera að tala? er það einhver mælikvarði á samskipti fólks hvort það tali eða ekki? afhverju á maður að vera að tala ef maður hefur ekkert að segja? hverjum datt í hug að gera það að einhverjum kurteisis sið að blaðra út í eitt bara svona afþví bara?