ég var í strætó í gær, sem oft vill verða þar sem ég var á leiðinni heim. svo kem ég inn og sé strák sitja í strætó sem ég kannaðist ekkvað smá við. svo allt í einu fattaði ég að þetta var hann Kristján Hans megabeib, sem er að læra leiklist í London. alfeg svona góður vinur minn, kannski ekkert einhver sálufélagi eða besta grátöxlin, en svona... mjög góður vinur margra besta vina minna og blabla. enívei, pointið var að ég hefði átt að heilsa honum! nema mér fannst svo asnalegt að fara að heilsa honum eftir ða ég var sest og ekkvað, fór bara að lesa og svona. ferlega asnaleg. haldiði þá ekki að kauði sendi mér SmS. "hæ tóta, gaman að sjá þig :*" ég fór í mesta skít dauðans og drullaðist auðvitað til að heilsa upp á manneskjuna, fór ekkvað að afsaka mig eins og hálfviti.
"ég var ekki viss að þetta væri þú"
"ég er svo þreytt og sé svo illa"
"ég er aumingi með hor, vinsamlegast stingdu gaffal inn í hausinn á mér við tækifæri."
en hann var bara kúl á því og hló að mér. fór svo að segja mér London sögur og fleira skemmtilegt, var bara mjög almennilegur (eins og hann er alltaf) og ég var ennþá á bömmer. meira fíblið sem maður getur verið.
og svo fékk ég myllusteins-samviskubit og sé mjög eftir þessu. héðan í frá ætla ég að heilsa öllum í strætó sem ég þekki.
Ö L L U M
fyrirgefðu elsku Kristján minn.
i am very very sorry
Engin ummæli:
Skrifa ummæli