er víst íslenska orðið yfir nostalgíu ef ég man rétt.
en ég er hér í þessum töluðu orðum ða hlusta á Coldplay, Pharachutes. minnir mig svo óskaplega á Stade ferðina okkar í janúar 2001 að ég er gráti næst. eða svona... kannski ekkert endilega gráti næst, bara hálf melló. varð svo yfir mig ástfangin af Lettneskum Hornleikara í ferðinni að annað eins þekktist varla. en hann vildi mig ekki, eins skringilega og það nú hljómar. sagðist eiga kærustu sem væri flautuleikari.
einmitt ein af þeim ástæðum sem ég Hata flautuleikara. hin er að þeir eru yfirleitt leiðinlegir.
fyndið samt hvað gamlar tilfinningar geta skotið upp kollinum þó maður sé á allt öðrum stað í lífinu og kannski búinn að "refresh-a" viðkomandi tilfinningu gott betur. t.d. myndi ég gubba af hlátri ef fyrrnefndi hornleikari skyti upp kollinum nálægt mér núna, ekki fræðilegur möguleiki í Geimi að mér finnist það sama um hann nú, eins og þá.
samt er ég hálf lin yfir að vera að hluta á þessa plötu.
kannski er ég bara svöng...
Engin ummæli:
Skrifa ummæli