enn er ég komin í makkintoss tövludrusluna, held það endi bara með því að mér finnst hún næstum því bara allt í læ. nei samt ekki. en það er nefnilega svo góð lykt af henni. ég er algjör sökker fyrir góðri lykt. sem er einmitt ástæða þess að ég sit með lappirnar eins langt frá mér og ég get, halla mér aftur og reyni að telja sjálfri mér trú um að þessi táfýla sé alls ekki af mér.
gengur illa.
við jónsæti vorum á "million dollar baby" semer fyrsta ameríska myndin sem ég sé á minni löngu og ýtarlegu ævi, þar sem aðalplottið snýst ekki um að einhver fái að sofa hjá einhverjum. eða allavega káfa á besta vini hans eða frænda einhvers. frændur eru svo sniðugir. ég á til dæmis ógeðslega sætan frænda sem er líka ríkur og fyndinn. en gæðablóð og góður við börn. á íbúð, bíl og er ekki orðinn þrítugur.
ég tek hér með við pöntunum.
ég á líka annan frænda, en hárið á honum er eins á kynfæri svo ég held að það vilji enginn káfa á honum.
en ég var víst að tala um þessa bíómynd, svona áður en ég fór að ofurselja kellingum frænda minn on-line. en lagið sem kemur síðast þegar textinn er að rúlla, hljómar svona næstum því stundum alfeg eins og "komdu komdu kiðlingur" eftir Emil Thoroddensen, eða hvað hann nú heitir maðurinn sem samdi lagið sem er alfeg eins og lagið sem kemur í lokin á milljóndollarabarninu. en það er einmitt eitt af þeim lögum sem ég hefði átt að vera að æfa mig á að syngja í kvöld, í staðinn fyrir að haga bara í bíóhúsum horfandi á amrískar myndir þar sem var ekki einu sinni neitt uppáferðarí...
