yfir Ebró-fljótið Sökkar!

ég er ekki ennþá búin að lýsa yfir þeim ótrúlega bókmenntasigri sem mér hlotnaðist nú ekki fyrir skömmu, en ég náði nefnilega að klára bókina "yfir Ebró-fljótið" eftri álfrúnu gunnlaugsdóttur. er þetta lang lang lang leiðinlegasta bók sem ég hef á ævi minni neytt sjálfa mig til að þræla mig í gegnum. ég er nefnilega haldin þeim kvimleiða vana að klára þær bækur sem ég byrja á. hryllingur. þarf endilega að venja mig af þeirri vitleysu.
hún er bæði löng, leiðinleg, illa skrifuð og tilgangslaus. umfjöllunarefnið er glatað, frásögnin léleg, eitthvað helvítis kort gegnum gangandi í alla bókina, svo maður er alfeg að verða geðveikur. hverjum er ekki sama hvað hæðirnar á spáni heita? garg. aðalsögupersónan er svo DULL að ég hef aldrei kynnst öðru eins. hann er alltaf í fýlu, hefur engar skoðanir og breytist ekki á einn né neinn hátt í gegnum alla söguna. svo maður gæti í rauninni lesið síðasta kaflann strax á eftir þeim fyrsta og ekki missa af neinu. plottið er það að konan hans er dauð og hann fattar það ekki fyrr en í síðasta kaflanum.
ho! nú vona ég svo innilega að ég hafi eyðilegt bókina fyrir einhverjum. þeas, eitt góðverk enn í góðverkabanka þórunnar.
semsagt, í beinum úrdrætti... leiðinlegast bók í heimi. ég held svei mér þá að viðskiptablaðið sé skemmtilegra.